poniedziałek, 1 marca 2010

Okolice Chiang Mai

Rano jedziemy prawie wszyscy na całodniową wycieczkę. Klimatyzowany busik wiezie nas najpierw na farmę słoni. Na słoniach jeździliśmy już na Ko Chang i nie spodziewamy się nic innego. Mylimy się. Pokazy są bardziej profesjonalne, słoni jest dużo więcej, trenerzy jednolicie ubrani. Słonie pokazują sztuki typu cyrkowego (na przykład strzały na bramkę piłką nożną, gra na harmonijkach ustnych (może nie tyle gra, co wydawanie dźwięku) i wiele innych. Największe wrażenie robi malowanie na sztalugach obrazów, na oczach widzów.
Po pokazach jedziemy powozami zaprzężonymi w woły przez wieś i pola. Docieramy na mały "pasaż handlowy" z ubranymi w stroje ludowe sprzedawczyniami. Tu czekamy na słonie, na których grzbietach jedziemy chyba koło godziny. Droga jest trudniejsza, niż na Ko Chang, nie ma kąpieli słoni i nie możemy pojeździć na ich głowach.
Następuje obiad, bogaty szwedzki stół z wieloma potrawami. Wszystko jest zorganizowanie bardzo profesjonalnie, czuć rękę fachowców. Teraz następuje spływ tratwami po łagodnej rzeczce. Przed wejściem na tratwę można pożyczyć (bezpłatnie) kapelusz. Naprawdę pomyślano o wszystkim - temperatura jest rzędu 35 stopni w cieniu, a płyniemy głównie w słońcu.
Na tym kończy się pobyt na farmie słoni, ale nie wycieczka. Jedziemy do wsi kobiet-żyraf. Jest to wieś uciekinierów z górskich terenów Birmy.Kobiety od dziecka zakładają na szyję obręcze wydłużające szyję i w wieku dojrzałym mają je znacznie dłuższe niż standard. Noszą też podobne obręcze na nogach, ale to już tylko dla ozdoby. Niektóre mają nietypowo ozdobione uszy - wielkimi pierścionkami rozciągającymi otwory.
We wsi są prawie wyłącznie kobiety i dzieci. Mężczyźni zarabiają pieniądze gdzie indziej. Właściwie nie oglądamy wsi tylko stragany. Ceny są wszędzie identyczne - jest to komuna, w której wszyscy pracują na wspólne konto.
Dalej jedziemy na farmę motyli i storczyków. Nie jest duża, ale wrażeń nie brakuje, masa kolorów. Wreszcie wracamy do domu i możemy chwilę odpocząć. Wycieczka trwała około 6-7 godzin. Dla zainteresowanych informacja o koszcie:1300 bathów na osobę (z obiadem i transportem).
Po odpoczynku idziemy do miasta. Jemy obiad w sympatycznej rodzinnej knajpce, ostre rzeczy znosimy coraz lepiej. Na razie zawsze można zamówić też rzeczy mało ostre, dla obcokrajowców, ale chcemy trochę potrenować. Potem spacer po nocnym targowisku i masaż stóp. Po 21.30 jesteśmy w domu. Myślicie, że to już koniec? Mylicie się. Po pięciu minutach na oddech część z nas wyrusza na zawody tajskiego boksu. Trochę się spóźniamy, ale jeszcze wiele walk przed nami, od dzieci do dojrzałych zawodników. Sala nie jest wielka, nie jest też pełna. Miejsca przydziela nam ładna dziewczyna, Rafał zwraca nam uwagę, że jest to transwestyta. W Tajlandii ich nie brakuje, jeden (jedna?) pracuje też w naszym guesthausie.
Walki odbieramy dość różnie, Mnie jest nawet dość trudno ocenić, kto ma przewagę. Na pewno bardziej by mnie wciągnęło, gdybym lepiej się na tym znał. Ciekawe są rytuały przed walką, zaklinanie narożników, jakaś modlitwa czy medytacja. Nie tak widowiskowe jak w sumo, ale fajne.
Jest jeden nokaut, ale akurat byłem nieuważny a powtórki nie było. Interesująca była walka czterech zawodników (równocześnie) z zawiązanymi oczami. Oczywiście był to zabawa, ale co chwila ktoś dostawał i padał, nie wyłączając sędziego (jego zadaniem było głównie naprowadzanie zawodników na siebie).
Główna walka, w kategorii do 100 kg dotyczy Anglika i Taja. Anglik jest wyraźnie otyły i porusza się jak czołg, pracując głównie rękami. Taj jest szczuplejszy i szybszy, używa głównie nóg (jak zresztą wszyscy wcześniejsi zawodnicy). Po pięciu rundach wygrywa na punkty Taj.
Wracamy do domu po pierwszej w nocy. I w ten sposób kończy się historia tego pełnego wrażeń dnia.
























































2 komentarze:

  1. Kto wygrał?

    Marek R

    OdpowiedzUsuń
  2. Marek H na słoniu wyglada dośc dwuznacznie:)

    Marek R

    OdpowiedzUsuń